De tijd kan op de polikliniek neurologie op allerlei manieren verstrijken.

De vijftien minuten die zijn ingepland voor sommige controleafspraken kunnen onmogelijk kort voelen en volslagen ontoereikend zijn voor de materie die besproken moet worden. Zo’n twintig meter verderop, in de wachtkamer, zal hetzelfde kwartier waarin op een spannende uitslag wordt gewacht, misschien wel uren lijken te duren.

Soms denk ik zelfs dat de jaren plotseling door elkaar heen lopen. Er wordt op de deur van mijn polikamer geklopt en de secretaresse schuift een geneeskundestudent naar binnen. Ze kan niet ouder zijn dan een jaar of twintig en komt, zonder dat ik daarvan op de hoogte ben gesteld, een middagje meekijken voor haar VPC’s. De enige reden dat ik die afkorting kan plaatsen, is dat ik nu arts-assistent neurologie ben in hetzelfde ziekenhuis waar ik de studie heb voltooid.

Tien jaar geleden had ik haar rol: vol zenuwen voor het eerst plaatsnemen op het krukje naast een arts, in het kader van de Vroege Praktijk Contacten. Ook ik deed dat op de poli neurologie, misschien wel in hetzelfde kamertje als waar ik nu achter het bureau zit.

Destijds vroeg de arts me of ik de bloeddruk van de patiënt wilde meten en ik moest beschaamd bekennen dat we dat nog niet hadden geleerd. Ik kijk naar de automatische bloeddrukmeter die nu boven de bank hangt. Het lijkt eeuwen geleden, mijn eigen eerste stappen in de medische wereld, maar soms ook weer gisteren.

Een dag later zit ik zelf op het krukje. Naast mij, achter het bureau, zit de coassistent. Zij gaat de patiënt spreken en onderzoeken, terwijl ik haar observeer voor een KKB (korte klinische beoordeling). Ik ben ook in deze positie geweest, een jaar of vijf geleden. Vooraf hebben we haar leerdoelen doorgenomen. Ik heb gevraagd waar ze vooral aandacht aan wil besteden tijdens dit consult. „Tijdsbewaking”, was het antwoord.

Tijdsbewaking is een aparte categorie op het beoordelingsformulier. De coassistenten krijgen een uur om de patiënt te zien en de bijbehorende administratie te voltooien, voordat ze met de supervisor overleggen. Dit lijkt een eeuwigheid, maar kan – vooral als de coassistent maar ijverig elk detail blijft uitvragen – genadeloos voorbijvliegen. Ik kijk toe hoe mijn coassistent de patiënt kadert, stuurt met een mengeling van open en gesloten vragen, en zelfs op strategische punten onderbreekt. Ze is ruim binnen de tijd klaar.

Als ik vervolgens zelf ongeobserveerd mijn poli draai, denk ik terug aan het tijdsmanagement van de coassistent. Het is een mooie vaardigheid om te hebben en je bent vast eerder thuis ’s avonds. Misschien zou ik het ook als leerdoel moeten stellen. Maar dan komt mijn eerste controlepatiënt. Na een lange zoektocht recent gediagnosticeerd met de ziekte van Parkinson en nu begonnen met medicatie.

Het systeem heeft mij twintig minuten gegeven en ik zie ze wegtikken op de klok. Het voelt alsof ik de hele dag de keuze moet maken tussen vriendelijk en degelijk zijn tegen mensen, tegenover efficiënt. Alsof de patiënt en ik een oorlog moeten voeren om de tijd.

Ik verlies de strijd bewust en doe om half zeven het licht van mijn polikamer uit. Morgen weer een dag.

Wil je dagelijks alle hoogtepunten uit het nieuws in je inbox?